Ο Πόλεμος των Ρόδων (1455-1487) ήταν μια δυναστική σύγκρουση μεταξύ της αγγλικής αριστοκρατίας και της μοναρχίας που οδήγησε σε σκληρές μάχες, εκτελέσεις και δολοφονίες για τέσσερις δεκαετίες στην Αγγλία. Η αγγλική ελίτ χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα, που το καθένα στήριζε από έναν κλάδο των απογόνων του Εδουάρδου Γ’ της Αγγλίας (1327-1377): της Υόρκης και του Λάνκαστερ, οι τελευταίοι οι οποίοι τελικά κέρδισαν την σύγκρουση.
Η ονομασία των πολέμων προέρχεται από το διακριτικό της κάθε πλευράς: το λευκό τριαντάφυλλο της Υόρκης και το κόκκινο τριαντάφυλλο του Λάνκαστερ. Ο παράφρων βασιλιάς του οίκου των Λάνκαστερ, Ερρίκος ΣΤ’ της Αγγλίας θα συγκρούονταν με τον Ριχάρδο, Δούκα της Υόρκης ο γιος του οποίου έγινε τελικά ο βασιλιάς Εδουάρδος Δ’ της Αγγλίας. Τον Εδουάρδο διαδέχθηκε ο αδελφός του Ριχάρδος Γ’ της Αγγλίας του οποίου η περιβόητη εμπλοκή με την δολοφονία των νεαρών κληρονόμων του Εδουάρδου, τους «Πρίγκιπες του Πύργου», συγκλόνισε την αριστοκρατία.
Έτσι άνοιξε η πόρτα για τον Λανκαστριανό, Ερρίκο Τυδώρ να παρέμβει και να πάρει τον θρόνο μετά το θάνατο του Ριχάρδου στη Μάχη του Μπόσγουορθ το 1485. Ο Ερρίκος Τυδώρ στέφθηκε Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας (1485-1509) και, μέσω του γάμου του με την Ελισάβετ της Υόρκης, ένωσε τους δύο αντιμαχόμενους οίκους και δημιούργησε έναν νέο: τον οίκο των Τυδώρ, ο οποίος θα βασίλευε συνεχώς στην Αγγλία και Ουαλία για 116 χρόνια.
Η σύγκρουση μπορεί να είχε περιορισμένο αντίκτυπο στον ευρύτερο πληθυσμό, αλλά σίγουρα έπληξε σοβαρά τους ευγενείς καθώς σημαντικές οικογένειες της Αγγλίας ανέβηκαν η έπεσαν. Η σύγκρουση δεν έπαψε ποτέ να κυριεύει τη λαϊκή φαντασία και έχει εμπνεύσει πολλά έργα μυθοπλασίας από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Τζορτζ RR Μάρτιν και την τηλεοπτική σειρά Game of Thrones .
Οι αντίπαλοι Οίκοι
Αυτό το ρομαντικό όνομα για τις δυναστικές συγκρούσεις που τάραξαν την Αγγλία του 15ου αιώνα, ο «Πόλεμος των Ρόδων », επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον μυθιστοριογράφο Sir Walter Scott (1771-1832) μετά από τα σύμβολα των δύο κύριων οικογενειών που συμμετείχαν: ένα λευκό τριαντάφυλλο για τον οίκο της Υόρκης και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για το Λάνκαστερ. Οι αντίπαλοι Οίκοι είχαν κάνει τις δικές τους συμμαχίες και είχαν κερδίσει την υποστήριξη διαφόρων οικογενειών, ευγενών ακομα και άλλων βασιλείων, δημιουργώντας έτσι δύο αντίπαλες παρατάξεις του Λάνκαστρερ και της Υόρκης.
Χαρακτηριστικό της σύγκρουσης ήταν οτι σύμμαχοι και των δύο πλευρών άλλαξαν πολλές φορές πίστη κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, υποστηρίζοντας ανα διαστήματα και διαφορετικό Οίκο ανάλογα με τα συμφέροντα τους και την έκβαση του πολέμου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της σύγκρουσης ήταν οτι ο Πόλεμος των Ρόδων δεν ήταν “πόλεμος” με την κλασική έννοια της λέξης. Ήταν μια δυναστική σύγκρουση που περιλάμβανε σποραδικές μάχες και αψιμαχίες, μερικές πολιορκίες κάστρων και πάρα πολλές εκτελέσεις, πολιτικές δολοφονίες αντιπάλων και ίντριγκες του παλατιού.
Αίτια της σύγκρουσης
Ίσως η πιο πρώιμη αιτία της σύγκρουσης ήταν όταν ο Ερρίκος Μπόλινγκμπροκ το 1399, πήρε το θρόνο με τη βία, και έγινε βασιλιάς Ερρίκος Δ’ της Αγγλίας (1399-1413) και στη συνέχεια δολοφόνησε τον προκάτοχό του Ριχάρδο Β’ της Αγγλίας (1377-1399). Ο Ερρίκος ήταν ο πρώτος βασιλιάς του οίκου του Λάνκαστερ.
Άλλη αιτία πιο κοντά στο ξέσπασμα του πολέμου ήταν η στέψη του Ερρίκου VI. Ο Ερρίκος κληρονόμησε τον θρόνο όταν ήταν ακόμα βρέφος μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, Ερρίκου Ε’ της Αγγλίας (1413-1422). Περιτριγυρισμένος από φιλόδοξους και αδίστακτους αντιβασιλείς και αυλικούς, η βασιλεία του σημαδεύτηκε από ανομία σε ορισμένα μέρη της χώρας και αποτυχημένη οικονομία. Τότε, ακριβώς όταν ο Ερρίκος έφτασε στην ενηλικίωση, ακολούθησε η τελική ήττα από τη Γαλλία και το τέλος του Εκατονταετούς Πολέμου (1337-1453).
Οι Άγγλοι βαρόνοι διαφωνούσαν για το πώς έπρεπε να αντιμετωπίσουν τη Γαλλία: κάποιοι ζητούσαν μια πιο επιθετική προσέγγιση όπως είχε κάνει ο Ερρίκος Ε’, για να διαπραγματευτούν κάποιο είδος συμφωνίας μήπως και σωθούν κάποια εδαφη τους στην Γαλλία, και κάποιοι άλλοι βαρόνοι ζητούσαν η Αγγλία να εγκαταλείψει τελείως τα εδάφη στην ηπειρωτική Ευρώπη. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Αγγλίας ήταν το τεράστιο κόστος που απαιτούνταν για να διατηρήσουν τα εδάφη τους στην Γαλλία καθώς και οι συχνές στρατιωτικές εκστρατείες που απαιτούνταν για να τα υπερασπιστούν. Ο Ερρίκος, που επηρεαζόταν πολυ εύκολα απο τους αυλικούς του, ήταν αναποφάσιστος για πολύ καιρό, γεγονός που εξόργισε τους βαρόνους.
Ο Ερρίκος ΣΤ’ δεν ήταν επίσης αρκετά δυνατός ώστε να εμπλακεί στις προσωπικές διαμάχες μεταξύ των βαρόνων του, πολώνοντας περαιτέρω το βασίλειο. Αυτή η κατάσταση επιδεινώθηκε το 1445 με την απόφαση του Ερρίκου να παντρευτεί τη Μαργαρίτα του Ανζού, ανιψιά του Καρόλου Ζ΄ της Γαλλίας (1422-1461). Μερικοί βαρόνοι το είδαν αυτό ως συνθηκολόγηση με τους Γάλλους και η προφανής επιρροή της Μαργαρίτας στον εύπλαστο και πολύ αντιπολεμικό βασιλιά ήταν άλλο ένα μήλο της έριδος.
Ένα άλλο γεγονός που έκανε τον Ερρίκο αντιδημοφιλή και μεγάλωσε την λίστα με τους εχθρούς του, ήταν η επιλογή του να συμπεριλάβει τον Γουίλιαμ ντε λα Πόλ, κόμη του Σάφολκ ανάμεσα στους αυλικούς του. Ακόμη και οι απλοί άνθρωποι δεν ήταν ευχαριστημένοι, όπως αποδεικνύεται από την εξέγερση του 1450 με επικεφαλής τον Τζακ Κέιντ, όπου ο κόσμος διαμαρτυρήθηκε για τους υψηλούς φόρους, τη διαφθορά στα δικαστήρια και την απουσία δικαιοσύνης σε τοπικό επίπεδο. Οι απλοί άνθρωποι μπορεί να μην είχαν καμία άμεση επιρροή στην κυβέρνηση, αλλά η διχόνοια που δημιουργήθηκε ίσως έδωσε μια αφορμή σε αυτούς τους ευγενείς που ήθελαν να ανατρέψουν το καθεστώς.
Με όλες αυτές τις πιέσεις ο Ερρίκος υπέστη μια ψυχολογική κατάρρευση το 1453. Πιθανότατα πυροδοτήθηκε από την τελική ήττα στη Γαλλία και την απώλεια όλου του αγγλικού εδάφους εκεί εκτός του Καλαί. Ο Ερρίκος αρρώστησε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να κινηθεί, να μιλήσει ή να αναγνωρίσει κανέναν. Σε αυτή την κατάσταση, το βασίλειο χρειαζόταν έναν αντιβασιλέα και έτσι τα προβλήματα του κράτους άρχισαν να μεγαλώνουν καθώς η Αγγλία διαιρέθηκε σε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις.
Οι Δούκες της Υόρκης
Οι βαρόνοι της Αγγλίας άρχισαν να αυξάνουν τον πλούτο και τη δύναμή τους μετά την κατάρρευση της δύναμης του Στέμματος. Η αποδυνάμωση της κυριαρχίας του Στέμματος είχε σημαντικές επιπτώσεις στην Αγγλική γη, τον πλούτο και την πολιτική εξουσία σε τοπικό επίπεδο. Οι ιδιοκτήτες μεγάλων κτημάτων κυβέρνησαν τις περιοχές τους σαν βασιλιάδες και ήταν σε θέση να δημιουργήσουν τους δικούς τους ιδιωτικούς στρατούς που ήταν πιστοί μόνο σε αυτούς.
Τελικά, μερικοί από αυτούς τους βαρόνους έγιναν τόσο φιλόδοξοι που, ενθυμούμενοι την επιτυχία του Ερρίκου Μπόλινγκμπροκ, θεώρησαν τον εαυτό τους άξιο του θρόνου της Αγγλίας και έτσι θέλησαν το στέμμα. Με ελάχιστο βασιλικό αίμα στις φλέβες του, ένας βαρόνος μπορούσε να πείσει τους άλλους να τον ακολουθήσουν, ειδικά τους βαρόνους που δεν ήταν ευνοούμενοι από τον νυν βασιλιά. Επιπλέον, τώρα που οι πόλεμοι στη Γαλλία τελείωσαν, αυτοί οι «υπερ-ισχυροί» βαρόνοι συγκέντρωσαν μεγαλύτερη δύναμη και απο τον Βασιλιά.
Ο πιο ισχυρός από όλους τους βαρόνους αυτής της περιόδου ήταν ο Ριχάρδος, Δούκας της Υόρκης. Ο Ριχάρδος είχε δύο μεγάλα πλεονεκτήματα. Πρώτον, ήταν δισέγγονος του Εδουάρδου Γ’, άρα είχε βασιλικό αίμα και κάποια αξίωση στον θρόνο. Δεύτερον, ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αγγλία. Αυτοί οι δύο παράγοντες μαζί με την φιλοδοξία και το στρατιωτικό του ταλέντο τον έκαναν μια εξαιρετικά επικίνδυνη απειλή για την θέση του Ερρίκου στο θρόνο. Όταν ο Ερρίκος υπέστη το πρώτο του επεισόδιο τρέλας, η προφανής επιλογή για αντιβασιλέα ήταν ο Ριχάρδος και έτσι έγινε Προστάτης του Βασιλείου το 1454.
Ο Ριχάρδος απο την θέση του αντιβασιλέα πραγματοποίησε αρκετές μεταρρυθμίσεις και σταθεροποίησε προσωρινά το βασίλειο. Ο Ριχάρδος στην συνέχεια προσπάθησε να οριστεί ως επίσημος διάδοχος του Ερρίκου καθως ο βασιλιάς δεν είχε παιδιά. Ο δούκας είχε ισχυρούς συμμάχους που μπορούσαν να τον στηρίξουν, κυρίως τους Νέβιλ του Μίντλεμ, ωστόσο, είχε και δύο σημαντικούς εχθρούς: τη Μαργαρίτα του Ανζού, που απεχθάνονταν τον δούκα και τον Έντμουντ Μποφόρ, κόμη του Σόμερσετ, επίσης απόγονο του Εδουάρδου Γ’ και υπερβολικά φιλόδοξο. Ο κόμης του Σόμερσετ αντιμετωπίστηκε τελικά στο πεδίο της μάχης – σκοτώθηκε στο Σεντ Άλμπανς στις 22 Μαΐου 1455, στην πρώτη μάχη του Πολέμου των Ρόδων.
Ο Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας έπασχε συνεχώς από διανοητικές διαταραχές, τα διαστήματα αυτά η Μαργαρίτα είχε αναλάβει τη διοίκηση του βασιλείου και συγκάλεσε βασιλικό Συμβούλιο τον Μάιο του 1455 στο οποίο αποκλείστηκαν ο Ριχάρδος της Υόρκης και οι απόγονοι του ο Οίκος της Υόρκης από τον θρόνο. Η απόφαση προκάλεσε πολλές συγκρούσεις στα μέλη των Πλανταγενετών που κράτησαν πολλά χρόνια με αμέτρητα θύματα ανάμεσα τους και ο γιος της Εδουάρδος του Ουεστμίνστερ που σκοτώθηκε στη μάχη του Τιουκέσμπουρι (1471).
Η βασίλισσα Μαργαρίτα αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολη αντίπαλος καθώς πήρε την εξουσία από τον ακατάλληλο σύζυγό της και οδήγησε τους στρατούς της εναντίον του Δούκα της Υόρκης. Μετά την ήττα του Ριχάρδου στη Μάχη του Λούντφορντ Μπριτζ στις 12 Οκτωβρίου 1459, ο Ριχάρδος αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ιρλανδία. Εν τω μεταξύ, το Κοινοβούλιο, με την παρέμβαση της βασίλισσας Μαργαρίτας, τον αναγνώρισε ως προδότη και του αφαίρεσε όλους τους τίτλους, ακόμα και απο τους κληρονόμους του, γεγονός που εξόργισε την οικογένεια του.
Τον επόμενο χρόνο, αφού ο γιος του Ριχάρδου, ο Εδουάρδος νίκησε τις δυνάμεις της βασίλισσας Μαργαρίτας στο Νορθάμπτον στις 10 Ιουλίου 1460, ο Δούκας της Υόρκης επέστρεψε στην Αγγλία και έπεισε τον Ερρίκο, που βρισκόταν τώρα κλεισμένος στον Πύργο του Λονδίνου, να τον ονομάσει ως επίσημο διάδοχο του θρόνου, απόφαση που επικυρώθηκε από την Πράξη Συμφωνίας της 24ης Οκτωβρίου. Ωστόσο, με το πολυπόθητο στέμμα σχεδόν στα χέρια του, ο Ριχάρδος σκοτώθηκε στη μάχη του Γουέικφιλντ στις 30 Δεκεμβρίου 1460 από βασιλόφρονες υπό την ηγεσία, για άλλη μια φορά της βασίλισσας Μαργαρίτας. Το κεφάλι του Ριχάρδου κρεμάστηκε σε κοινή θέα στην Υόρκη και ήταν στολισμένο με μια χάρτινη κορώνα για να θυμίζει σε όλους ότι ήταν ένας απλός σφετεριστής. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν το τέλος των υποστηρικτών του οίκου της Υόρκης αλλά μόνο η αρχή.
Ο γιος του Ριχάρδου, ο Εδουάρδος ανέλαβε τον ρόλο του αρχηγού του οίκου της Υόρκης και έτσι έγινε ο μεγαλύτερος εχθρός του βασιλιά και της βασίλισσας Μαργαρίτας. Ο Εδουάρδος της Υόρκης είχε ένα ατού, τον μεγάλο του σύμμαχο, τον εξαιρετικά πλούσιο Ρίτσαρντ Νέβιλ, κόμη του Γουόργουικ (1428-71) που ήταν τόσο ισχυρός που έγινε γνωστός ως «ο βασιλιοποιός». Ο Εδουάρδος στην συνέχεια κέρδισε την αιματηρή μάχη του Τάουτον τον Μάρτιο του 1461, τη μεγαλύτερη μάχη στην αγγλική ιστορία. Ο Ερρίκος ΣΤ’ τελικά καθαιρέθηκε και ο Εδουάρδος στέφθηκε ως Εδουάρδος Δ’ στις 28 Ιουνίου 1461, και έγινε ο πρώτος βασιλιάς απο τον οίκο της Υόρκης.
Στην συνέχεια η διαμάχη έγινε πολύ πιο σκοτεινή αφού η βασιλεία του Εδουάρδου διακόπηκε για λίγο όταν ο παλιός του σύμμαχος Γουόργουικ στράφηκε εναντίον του και επανέφερε τον Ερρίκο ΣΤ’ το 1470. Ο Εδουάρδος κέρδισε ξανά τον θρόνο του στο πεδίο της μάχης τον επόμενο χρόνο (στις μάχες του Μπάρνετ στις 14 Απριλίου και του Τιούκσμπερι στις 4 Μαΐου 1471) και ο κόμης του Γουόργουικ και ο μοναχογιός του Ερρίκου ΣΤ’ σκοτώθηκαν. Η βασίλισσα Μαργαρίτα φυλακίστηκε και ο Ερρίκος δολοφονήθηκε στον Πύργο του Λονδίνου στις 21 Μαΐου 1471. Ήταν μια αιματηρή υπόθεση, αλλά ο οίκος της Υόρκης φαινόταν ότι είχε κερδίσει τον πόλεμο.
Ριχάρδος III & Ερρίκος Τυδώρ
Ο μικρότερος αδελφός του Εδουάρδου Δ’ ήταν ο Ριχάρδος, Δούκας του Γκλόστερ, και θα ήταν ο επόμενος κεντρικός χαρακτήρας σε αυτή τη διαμάχη. Ο Ριχάρδος είχε πολεμήσει πιστά στο πλευρό του αδελφού του προτού γίνει βασιλιάς και όταν ο Εδουάρδος πέθανε απροσδόκητα, πιθανότατα από εγκεφαλικό, το 1483, ο Ριχάρδος είδε την ευκαιρία για την απόκτηση του θρόνου. Τον Εδουάρδο διαδέχθηκε επίσημα ο γιος του, επονομαζόμενος και αυτος Εδουάρδος, αλλά ήταν μόλις 12 ετών. Για ακόμα μια φορά οι βαρόνοι άρχισαν να επηρεάζουν τον ανήλικο μονάρχη, αγωνιζόμενοι μεταξύ τους για την υπεροχή και ο πιο απειλητικός από όλους ήταν ο θείος του, ο Ριχάρδος.
Ο νεαρός βασιλιάς Εδουάρδος Ε’ της Αγγλίας, αν και δεν είχε στεφθεί ακόμα επίσημα, μαζί με τον αδελφό του, Ριχάρδο, φυλακίστηκαν στον Πύργο του Λονδίνου όπου έμειναν γνωστοί ως οι «Πρίγκιπες του Πύργου». Έτσι το βασίλειο διοικούνταν από τον “Προστάτη του Βασιλείου”, που δεν ήταν άλλος από τον θείο τους Ριχάρδο, Δούκα του Γκλόστερ. Οι πρίγκιπες εντοπίστηκαν μερικές φορές να διασχίζουν τους χώρους του Πύργου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά στη συνέχεια εξαφανίστηκαν. Θεωρήθηκε ευρέως ότι ο Ριχάρδος τους είχε δολοφονήσει – μια γενική κατηγορία που υιοθετήθηκε από τους μεταγενέστερους ιστορικούς των Τυδώρ και τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616), ο οποίος επίσης έγραψε για τη ζοφερή βασιλεία του Ριχάρδου.
Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος που επωφελήθηκε περισσότερο από τον θάνατο του Εδουάρδου Ε’ ήταν ο θείος του ο οποίος σφετερίστηκε τελικά τον θρόνο και στέφθηκε ο ίδιος ως Ριχάρδος Γ’ στις 6 Ιουλίου 1483 στο Αβαείο του Γουέστμινστερ. Ωστόσο, ακόμα δεν υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για το αν έδωσε ο ίδιος την εντολή για τον θάνατο των αγοριών στον Πύργο, να πάρει έτσι τον θρόνο τον θρόνο. Παρολα αυτα, το έγκλημα αυτο θα τον στοιχειώνει για πάντα.
Ο οίκος του Λάνκαστερ, αν και εκκαθαρίστηκε από τον Εδουάρδο Δ’, δεν είχε εξαλειφθεί τελείως και τώρα την ηγεσία του πήρε ο Ερρίκος Τυδώρ. Ο Ερρίκος είχε πράγματι λίγο βασιλικό αίμα στις φλέβες του μέσω της νόθης γραμμής που προερχόταν από τον Ιωάννη του Γκοντ, γιο του Εδουάρδου Γ’. Αυτή δεν ήταν μεγάλη βασιλική σύνδεση αλλά ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να ελπίζει ο οίκος του Λάνκαστερ για τον θρόνο, αφού ο Ερρίκος ΣΤ’ δεν είχε αφήσει κανέναν επιζώντα κληρονόμο.
Ο Ερρίκος Τυδώρ, ωστόσο, κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω του μερικούς πολύ χρήσιμους συμμάχους. Εκτός από τους αγανακτισμένους πρώην υποστηρικτές της Υόρκης, υπήρχαν οι Γούντβιλ – η Ελισάβετ Γούντβιλ ήταν η βασίλισσα του Εδουάρδου Δ’, ο δούκας του Μπάκιγχαμ και, πέρα από τη Μάγχη ο Κάρολος Η’ της Γαλλίας (1483-1498) που ήταν πρόθυμος να αποσταθεροποιήσει Αγγλία και να την κρατήσει μακριά από τα δικά του εδάφη.
Ίσως η σπίθα που αναζωπύρωσε τον Πόλεμο των Ρόδων ήταν ο θάνατος του κληρονόμου του Ριχάρδου Γ’ το 1484 (ένας ακόμη Εδουάρδος). Ο Ερρίκος Τυδώρ είχε τώρα μόνο έναν άντρα ανάμεσα στον εαυτό του και τον θρόνο, τον Ριχάρδο Γ’, ο οποίος ήταν και εξαιρετικά αντιδημοφιλής. Τον Αύγουστο του 1485 ο Ερρίκος Τυδώρ αποβιβάστηκε με έναν στρατό Γάλλων μισθοφόρων στη Νότια Ουαλία και βάδισε για να αντιμετωπίσει τον στρατό του Ριχάρδου στο Μπόσγουορθ στις 22 Αυγούστου 1485. Εκεί, ο Ριχάρδος εγκαταλείφθηκε λίγο πρίν την μάχη απο ορισμένους βασικούς του συμμάχους (Sir William Stanley και Sir Henry Percy) χάνοντας έτσι μεγάλο μέρος της δύναμης του, και έτσι ο βασιλιάς προδομένος σκοτώθηκε όταν έκανε μια απερίσκεπτη επίθεση στον ίδιο τον Ερρίκο Τυδώρ. Ο νέος βασιλιάς στέφθηκε Ερρίκος Ζ’ της Αγγλίας (1485-1509) στις 30 Οκτωβρίου 1485. Ο Ερρίκος έπρεπε ακόμα να αντιμετωπίσει μια ακόμα εξέγερση της Υόρκης με αρχηγό τον υποκριτή Λάμπερτ Σιμνέλ, αλλά αυτή η τελευταία εστία της εξέγερσης έσβησε στη μάχη του Στόουκ Φιλντ τον Ιούνιο του 1487.
Επιπτώσεις των Πολέμων των Ρόδων
Μετά από την συνεχή εναλλαγή θρόνων μεταξύ των βασιλιάδων του Λάνκαστερ και της Υόρκης, μία από τις πιο σημαντικές συνέπειες του πολέμου για την ιστορία της Αγγλίας ήταν η ίδρυση του Οίκου των Τυδώρ από τον Ερρίκο Ζ’. Ο Ερρίκος παντρεύτηκε την Ελισάβετ της Υόρκης, κόρη του Εδουάρδου Δ’ το 1486, ενώνοντας έτσι τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Ο βασιλιάς μάλιστα δημιούργησε ένα νέο σύμβολο για αυτή τη νέα δυναστεία: το Ρόδο των Τυδώρ που συνδύαζε το κόκκινο τριαντάφυλλο του Λάνκαστερ και το λευκό της Υόρκης. Τον Ερρίκο τον διαδέχθηκε ο γιός του ο Ερρίκος Η’ της Αγγλίας (1509-1547), και οι Τυδώρ, που θα κυβερνούσαν μέχρι το 1603, δημιούργησαν την Χρυσή Εποχή της Αγγλίας. Η Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, η οποία βασίλεψε για 45 έτη ήταν η πέμπτη και τελευταία μονάρχης της Δυναστείας των Τυδώρ
Οι πόλεμοι δεν είχαν επηρεάσει το μεγαλύτερο μέρος του γενικού πληθυσμού, καθώς ήταν μια σύγκρουση που συνήθως περιοριζόταν στους ευγενείς, ακόμα κι αν ορισμένες μάχες και εκστρατείες θα προκαλούσαν θάνατο, καταστροφή και αναστάτωση στις περιοχές όπου σημειώθηκαν. Στην πραγματικότητα πολλές περιοχές της χώρας παρέμειναν εντελώς ανεπηρέαστες. Οι πόλεμοι σίγουρα επηρέασαν όμως τους ευγενείς, σκοτώνοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους μισούς άρχοντες των 60 οικογενειών ευγενών της Αγγλίας. Αυτό οφείλεται στο ότι πολλές αψιμαχίες αφορούσαν μόνο ευγενείς και η παλιά συνήθεια να παίρνουν ομήρους για λύτρα δεν λειτουργούσε πλέον επειδή λίγοι είχαν την δυνατότητα να πληρώσουν για λύτρα. Επιπλέον οι αντίπαλοι ήθελαν να απομακρύνουν τους αντιπάλους τους οριστικά απο το “παιχνίδι του θρόνου”.
Μέχρι το τέλος του πολέμου, ο βασιλιάς της Αγγλίας είχε ξανά τον έλεγχο του βασιλείου του, επιτηρώντας τους φόρους πολύ καλύτερα από ό,τι προηγουμένως και δημεύοντας τα κτήματα των εξαφανισμένων οικογενειών και των πολιτικών αντιπάλων. Για τους περισσότερους ανθρώπους αυτή η μεταφορά πλούτου δεν σήμαινε τίποτα. Στο τέλος του πολέμου τα ονόματα των δυνατότερων οίκων μπορεί να είχαν αλλάξει, αλλά η ελίτ του 3% της χώρας κατείχε ακόμα το 95% του πλούτου της.
Τέλος, οι πόλεμοι άφησαν το ανεξίτηλο σημάδι τους στην αγγλική κουλτούρα, καθώς οι ανατροπές του πολέμου, οι μάχες οι ίντριγκες και η προδοσία τους έχουν εμπνεύσει τόσο ιστορικούς όσο και συγγραφείς μυθοπλασίας. Οι προπαγανδιστές των Τυδώρ ήταν πρόθυμοι να μεγαλοποιήσουν την καταστροφή του πολέμου και την κακία των Βασιλέων της Υόρκης, ώστε να φανούν στόν απλό λαό οτι ήταν οι προστάτες της μονάρχιας και οι σωτήρες της χώρας. Ο William Shakespeare (1564-1616) ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για εκείνη την περίοδο η οποία αποτελεί το υπόβαθρο των ιστορικών του θεατρικών έργων Henry VI και Richard III. Ακόμη και στον 21ο αιώνα, ο πόλεμος των Ρόδων συνεχίζει να εμπνέει συγγραφείς όπως τον George RR Martin, τα μυθιστορήματα του οποίου είναι εμπνευσμένα απο εκείνη την περίοδο και έγιναν παγκόσμιο φαινόμενο με την τηλεοπτική σειρά Game of Thrones .