Η Ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο που σηματοδότησε την έναρξη της Εποχής των Ανακαλύψεων και της Ισπανικής κυριαρχίας

Αναζήτηση για την Ασία

Κάτω από την ηγεμονία των Μογγόλων, που με τις κατακτήσεις τους κυριάρχησαν στο μεγαλύτερο μέρος της Ασίας, εποχή που έμεινε γνωστή ως Pax Mongolica, οι Ευρωπαίοι απολάμβαναν από καιρό ένα ασφαλές χερσαίο πέρασμα στον Δρόμο του Μεταξιού σε μέρη της Ανατολικής Ασίας (συμπεριλαμβανομένης της Κίνας) και της θαλάσσιας Νοτιοανατολικής Ασίας, που ήταν πηγές πολύτιμων αγαθών. Με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και την επικράτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα πρώην Βυζαντινά εδάφη, ο Δρόμος του Μεταξιού έκλεισε για τους χριστιανούς εμπόρους.  

Το 1474, ο Φλωρεντινός αστρονόμος Paolo dal Pozzo Toscanelli πρότεινε στον βασιλιά Αλφόνσο της Πορτογαλίας ότι η πλεύση δυτικά μέσω του Ατλαντικού θα ήταν πιο γρήγορος τρόπος για να φτάσουν στα νησιά του μπαχαριού στην Ινδονησία, την Κίνα και την Ιαπωνία παρά απο τη διαδρομή που έκανε τον γύρο της Αφρικής, αλλά ο Αλφόνσο απέρριψε την πρότασή του. Στη δεκαετία του 1480, ο Κολόμβος και ο αδελφός του πρότειναν ένα σχέδιο για να φτάσουν στις Ανατολικές Ινδίες πλέοντας προς τα δυτικά. Ο Κολόμβος υποτίθεται ότι έγραψε τον Toscanelli το 1481 και έλαβε ενθάρρυνση, μαζί με ένα αντίγραφο ενός χάρτη που είχε στείλει ο αστρονόμος στον Αλφόνσο, υπονοώντας ότι μια διαδρομή προς τα δυτικά προς την Ασία ήταν δυνατή. 

Γεωγραφικοί προβληματισμοί

Παρά την εσφαλμένη αντίληψη που υπάρχει σήμερα, σχεδόν όλοι οι μορφωμένοι Δυτικοί της εποχής του Κολόμβου γνώριζαν ότι η Γη είναι σφαιρική, μια έννοια που ήταν κατανοητή από την αρχαιότητα. Οι τεχνικές της ουράνιας πλοήγησης, που χρησιμοποιούσε τη θέση του Ήλιου και των αστεριών στον ουρανό, χρησιμοποιούνταν από την αρχαιότητα από τους αστρονόμους και την εφάρμοζαν οι ναυτικοί για εκατοντάδες χρόνια.

Ήδη από τον 3ο αιώνα π.Χ., ο Ερατοσθένης είχε υπολογίσει σωστά την περιφέρεια της Γης χρησιμοποιώντας απλή γεωμετρία και μελετώντας τις σκιές που ρίχνουν τα αντικείμενα σε δύο απομακρυσμένες τοποθεσίες. Τον 1ο αιώνα π.Χ., ο Ποσειδώνιος επιβεβαίωσε τα αποτελέσματα του Ερατοσθένη συγκρίνοντας αστρικές παρατηρήσεις σε δύο ξεχωριστές τοποθεσίες. Αυτές οι μετρήσεις ήταν ευρέως γνωστές μεταξύ των μελετητών, αλλά η χρήση από τον Πτολεμαίο μικρότερων μονάδων απόστασης οδήγησε τον Κολόμβο να υποτιμήσει το μέγεθος της Γης κατά περίπου το ένα τρίτο.  

Με βάση τις πηγές του, ο Κολόμβος υπολόγισε μια απόσταση 2.400 nmi (4.400 χλμ) από τα Κανάρια Νησιά δυτικά μέχρι την Ιαπωνία. Η πραγματική απόσταση είναι 10.600 nmi (19.600 χλμ). Κανένα πλοίο του 15ου αιώνα δεν θα μπορούσε να έχει αρκετή τροφή και πόσιμο νερό για ένα τόσο μακρύ ταξίδι, και οι κίνδυνοι που ενέχει η πλοήγηση στον αχαρτογράφητο ωκεανό θα ήταν τρομεροί. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πλοηγοί εύλογα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ένα ταξίδι προς τα δυτικά από την Ευρώπη στην Ασία δεν ήταν εφικτό. Οι Καθολικοί Μονάρχες της Ισπανίας, ωστόσο, έχοντας ολοκληρώσει την Reconquista, έναν ακριβό και μακροχρόνιο πόλεμο κατά των Μαυριτανών στην Ιβηρική Χερσόνησο, ήταν πρόθυμοι να αποκτήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι άλλων ευρωπαϊκών χωρών στην αναζήτηση του εμπορίου με τις Ινδίες. Το έργο του Κολόμβου, αν και τραβηγμένο, υποσχόταν ένα τέτοιο πλεονέκτημα. 

Αναζήτηση οικονομικής υποστήριξης για το ταξίδι

Περίπου το 1484, ο Κολόμβος πρότεινε το προγραμματισμένο ταξίδι του στον βασιλιά Ιωάννη Β’ της Πορτογαλίας. Ο βασιλιάς υπέβαλε την πρόταση του Κολόμβου στους συμβούλους του, οι οποίοι την απέρριψαν, με την αιτιολογία ότι η εκτίμηση του Κολόμβου για ένα ταξίδι 2.400 ναυτικών μιλίων ήταν μόνο το ένα τέταρτο του πραγματικού αριθμού. Το 1488, ο Κολόμβος προσέφυγε ξανά στην Πορτογαλία και ζήτησε πάλι ακρόαση με τον βασιλιά ο Ιωάννη Β’. Αυτή η συνάντηση αποδείχτηκε επίσης ανεπιτυχής, εν μέρει επειδή λίγο αργότερα ο Βαρθολομαίος Ντιάζ επέστρεψε στην Πορτογαλία με νέα για την επιτυχή διέλευση του απο το νότιο άκρο της Αφρικής (κοντά στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας).  

Ο Κολόμβος αναζήτησε ακροατήριο με τους μονάρχες Φερδινάνδο Β’ της Αραγονίας και Ισαβέλλα Α’ της Καστίλης, οι οποίοι με τον γάμο τους είχαν ενώσει τα βασίλεια της Καστίλης και της Αραγωνίας, και τώρα κυβερνούσαν μαζί το ισχυρότερο βασίλειο της Ιβηρικής χερσονήσου. Την 1η Μαΐου 1486, αφού δόθηκε άδεια, ο Κολόμβος παρουσίασε τα σχέδιά του στη βασίλισσα Ισαβέλλα, η οποία, με τη σειρά της, τα παρέπεμψε σε μια επιτροπή. Οι λόγιοι άνδρες της Ισπανίας, όπως και οι ομόλογοί τους στην Πορτογαλία, απάντησαν ότι ο Κολόμβος είχε υποτιμήσει κατάφωρα την απόσταση για την Ασία. 

Έκριναν την ιδέα μη πρακτική και συμβούλεψαν τους Καθολικούς Μονάρχες να αρνηθούν το τολμηρό εγχείρημα. Για να εμποδίσουν τον Κολόμβο να μεταφέρει αλλού τις ιδέες του και ίσως για να κρατήσουν ανοιχτές τις επιλογές τους, οι άρχοντες του έδωσαν ένα επίδομα, συνολικά περίπου 14.000 μαραβεδίτες για το έτος, ή περίπου τον ετήσιο μισθό ενός ναυτικού. Τον Μάιο του 1489, η βασίλισσα του έστειλε άλλες 10.000 μαραβέδες, και την ίδια χρονιά οι μονάρχες του έδωσαν μια επιστολή που διέταζε όλες τις πόλεις και κωμοπόλεις υπό την κυριαρχία τους να του παρέχουν φαγητό και διαμονή χωρίς κόστος.

Συμφωνία με το ισπανικό στέμμα

Ο Κολόμβος περίμενε στο παλάτι του βασιλιά Φερδινάνδου έως ότου ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα κατέκτησαν τη Γρανάδα, το τελευταίο μουσουλμανικό οχυρό στην Ιβηρική Χερσόνησο, τον Ιανουάριο του 1492. Ένα συμβούλιο με επικεφαλής τον εξομολογητή της Ισαβέλλας, Ερνάντο ντε Ταλαβέρα, βρήκε απίθανη την πρόταση του Κολόμβου να φτάσει στις Ινδίες. Ο Κολόμβος τότε ξεκίνησε να φύγει για τη Γαλλία όταν παρενέβη ο Φερδινάνδος. Η Ισαβέλλα τελικά πείστηκε από τον βασιλιά, ο οποίος υποστήριξε ότι ο Κολόμβος θα έδινε τις ιδέες του αλλού και προσφέρθηκε να βοηθήσει στη διευθέτηση της χρηματοδότησης. Στη συνέχεια, η Ισαβέλλα έστειλε μια βασιλική φρουρά για να φέρει πίσω τον Κολόμβο.

Στον Απρίλιο του 1492 ο βασιλιάς Φερδινάνδος και η βασίλισσα Ισαβέλλα υποσχέθηκαν στον Κολόμβο ότι, αν τα κατάφερνε, θα του έδιναν τον βαθμό του Ναυάρχου της Θάλασσας του Ωκεανού και θα διοριζόταν Αντιβασιλέας και Κυβερνήτης όλων των νέων εδαφών που θα διεκδικούσε για την Ισπανία. 

Ταξίδια

Μεταξύ 1492 και 1504, ο Κολόμβος ολοκλήρωσε τέσσερα ταξίδια μετ’ επιστροφής μεταξύ της Ισπανίας και της Αμερικής, με κάθε ταξίδι να χρηματοδοτείται από το Στέμμα της Καστίλλης. Στο πρώτο του ταξίδι έφτασε στην Αμερική, ξεκινώντας την ευρωπαϊκή εξερεύνηση και τον αποικισμό της ηπείρου. Ο ρόλος του στην ιστορία είναι καθοριστικός για την έναρξη της Εποχής των Ανακαλύψεων.

Σε επιστολή του ο Κολόμβος, που δημοσιεύτηκε μετά την επιστροφή στην Ισπανία απο το πρώτο του ταξίδι, ισχυρίστηκε ότι είχε φτάσει στην Ασία, όπως είχε κάνει προηγουμένως ο Μάρκο Πόλο και άλλοι Ευρωπαίοι. Στα επόμενα ταξίδια του, ο Κολόμβος αρνήθηκε να αναγνωρίσει ότι τα εδάφη που επισκέφτηκε και διεκδίκησε για την Ισπανία δεν ήταν μέρος της Ασίας, παρά των αυξανόμενων αποδεικτικών στοιχείων για το αντίθετο. Αυτό μπορεί να εξηγήσει, εν μέρει, γιατί η αμερικανική ήπειρος πήρε το όνομά της από τον Φλωρεντινό εξερευνητή Αμέριγκο Βεσπούτσι —ο οποίος έλαβε τα εύσημα για την αναγνώρισή του « Νέου Κόσμου » και δόθηκε το όνομα του στην νέα αυτή ήπειρο— και όχι από τον Κολόμβο. 

Πρώτο ταξίδι (1492-1493)

Το βράδυ της 3ης Αυγούστου 1492, ο Κολόμβος αναχώρησε από το Palos de la Frontera με τρία πλοία. Το μεγαλύτερο ήταν το Santa María το οποίο ήταν υπό την άμεση διοίκηση του Κολόμβου. Τα άλλα δύο ήταν μικρότερες καραβέλες, η Pinta και η Niña. Ο Κολόμβος έπλευσε για πρώτη φορά στα Κανάρια Νησιά. Εκεί αναπλήρωσε τις προμήθειες και έκανε επισκευές και στη συνέχεια αναχώρησε από το San Sebastián de La Gomera στις 6 Σεπτεμβρίου για ένα ταξίδι πέντε εβδομάδων πέρα ​​από τον ωκεανό.

Στις 7 Οκτωβρίου, το πλήρωμα εντόπισε «τεράστια κοπάδια πουλιών» σημάδι ότι η στεριά ήταν κοντά. Στις 11 Οκτωβρίου, ο Κολόμβος άλλαξε την πορεία του στόλου προς τη Δύση, και έπλευσε όλη τη νύχτα, πιστεύοντας ότι σύντομα θα βρεί γη. Γύρω στις 02:00 το επόμενο πρωί, ναύτες απο την Pinta εντόπισαν στεριά. Ο καπετάνιος της Pinta, ειδοποίησε τον Κολόμβο. Ο Κολόμβος διεκδίκησε αυτή τη νέα γη που βρήκαν και ονόμασε αυτό το νησί (οι σημερινές Μπαχάμες) Σαν Σαλβαδόρ (που σημαίνει «Άγιος Σωτήρας»). Το επόμενο πρωί αποβιβάστηκαν στο  νησί και ανακάλυψαν τους ιθαγενείς που ζούσαν εκεί. Το ημερολόγιο του Χριστόφορου Κολόμβου στις 12 Οκτωβρίου 1492 αναφέρει:

Είδα κάποιους που είχαν σημάδια από πληγές στο σώμα τους και τους έκανα νοήματα ρωτώντας τι ήταν και μου έδειξαν πώς ήρθαν εκεί άνθρωποι από άλλα κοντινά νησιά και προσπάθησαν να τους κλέψουν και πώς αμύνθηκαν. Πιστεύω ότι άλλοι άνθρωποι έρχονται εδώ από τη γη τους για να τους αιχμαλωτίσουν. Πρέπει να είναι καλοί και έξυπνοι υπηρέτες, γιατί βλέπω ότι καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα όλα όσα τους λέμε και πιστεύω ότι θα γίνονταν χριστιανοί πολύ εύκολα, γιατί μου φαινόταν ότι δεν είχαν θρησκεία. Την ώρα της αναχώρησής μου για την Ισπανία, θα πάρω έξι από αυτούς από εδώ και θα τους μάθω να μιλούν.  

Ο Κολόμβος κάλεσε τους κατοίκους των εδαφών που επισκέφθηκε Los Indios (ισπανικά για “Ινδιάνοι”). Αρχικά συνάντησε τους νησιωτικούς λαούς των Lucayan, Taíno και Arawak. Παρατηρώντας τα χρυσά στολίδια των αυτιών τους, ο Κολόμβος πήρε μερικούς από αυτούς αιχμάλωτους και διέταξε να τον οδηγήσουν στην πηγή του χρυσού. Ο Κολόμβος δεν πίστευε ότι χρειαζόταν να δημιουργήσει ένα οχυρωμένο φυλάκιο, γράφοντας, «οι άνθρωποι εδώ είναι απλοί και πολύ πίσω σε πολεμικά ζητήματα… Θα μπορούσα να τους κατακτήσω όλους με πενήντα άνδρες και να τους κυβερνήσω όπως ήθελα». Οι Taíno είπαν στον Κολόμβο ότι μια άλλη ιθαγενής φυλή, οι Caribs, ήταν άγριοι πολεμιστές και κανίβαλοι, οι οποίοι έκαναν συχνές επιδρομές στα χωριά τους, αιχμαλωτίζοντας συχνά τις γυναίκες τους.

Ο Κολόμβος εξερεύνησε επίσης τη βορειοανατολική ακτή της Κούβας, όπου αποβιβάστηκε στις ακτές της στις 28 Οκτωβρίου. Τη νύχτα της 26ης Νοεμβρίου, ο Martín Alonso Pinzón, ο καπετάνιος της Pinta, πραγματοποίησε μια μη εξουσιοδοτημένη αποστολή αναζητώντας ένα νησί που ονομάζεται “Babeque” που οι ιθαγενείς του είχαν πει ότι ήταν πλούσιο σε χρυσό. Ο Κολόμβος, από την πλευρά του, συνέχισε να πλέει στη βόρεια ακτή της Ισπανιόλα, όπου αποβιβάστηκε στις 6 Δεκεμβρίου. Εκεί, το Santa María προσάραξε στα ρηχά στις 25 Δεκεμβρίου 1492 και έπρεπε να εγκαταλειφθεί. Το ναυάγιο χρησιμοποιήθηκε ως στόχος των κανονιών απο τους άντρες του Κολόμβου, μια κίνηση των Ισπανών για να εντυπωσιάσουν τους γηγενείς λαούς ώστε να φοβηθούν και να μην αντισταθούν. 

Ο Κολόμβος έγινε δεκτός και εκεί απο τους ιθαγενείς και πήρε την άδεια να αφήσει πίσω μερικούς από τους άντρες του. Άφησε 39 άνδρες και ίδρυσε τον πρώτο αποικιακό οικισμό Λα Ναβιδάδ, στη σημερινή Αϊτή. Στην συνέχεια ο Κολόμβος αιχμαλώτισε περισσότερους ιθαγενείς και συνέχισε την εξερεύνηση του. Συνέχισε να πλέει κατά μήκος της βόρειας ακτής της Ισπανιόλα με ένα μόνο πλοίο μέχρι που συνάντησε την Pinta στις 6 Ιανουαρίου. 

Στις 13 Ιανουαρίου 1493, ο Κολόμβος βρέθηκε στη βορειοανατολική Ισπανιόλα. Εκεί συνάντησε τους Ciguayos, τους μόνους ιθαγενείς που πρόβαλαν βίαιη αντίσταση κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Εκεί έφτασε το τέλος του πρώτο του ταξιδιού και Κολόμβος με τα πλοία του κατευθύνθηκε προς την Ισπανία. Κατά το ταξίδι του γυρισμού μια καταιγίδα τον ανάγκασε να δέσει στο λιμάνι της Λισαβόνας. Μετά απο αυτή τη μικρή παράκαμψη έπλευσε πρός το λιμάνι του Palos όπου έφτασε στις 15 Μαρτίου 1493 και έγινε δεκτός ως ήρωας. Αμέσως μετά έγινε δεκτός από την Ισαβέλλα και τον Φερδινάνδο στη Βαρκελώνη. 

Η επιστολή του Κολόμβου απο το πρώτο ταξίδι του, που εστάλη στο ισπανικό παλάτι, ήταν καθοριστική για τη διάδοση των ειδήσεων σε όλη την Ευρώπη σχετικά με το ταξίδι και τις ανακαλύψεις του. Σχεδόν αμέσως μετά την άφιξή του στην Ισπανία, άρχισαν να εμφανίζονται έντυπες εκδόσεις και η είδηση ​​για το ταξίδι του διαδόθηκε γρήγορα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αρχικά πίστευαν ότι είχε φτάσει στην Ασία.

Δεύτερο ταξίδι (1493-1496)

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1493, ο Κολόμβος απέπλευσε από το Κάντιθ με 17 πλοία και προμήθειες για να δημιουργήσει μόνιμες αποικίες στην Αμερική. Ταξίδεψε με σχεδόν 1.500 άνδρες, μεταξύ των οποίων ναύτες, στρατιώτες, ιερείς, ξυλουργούς, λιθοξόους, μεταλλουργούς και αγρότες. Μεταξύ των μελών της αποστολής ήταν ο Alvarez Chanca, ένας γιατρός που έγραψε μια λεπτομερή περιγραφή του δεύτερου ταξιδιού. 

Μεταξύ τους ήταν ο Χουάν Πόνσε ντε Λεόν, ο πρώτος κυβερνήτης του Πουέρτο Ρίκο και της Φλόριντα, ο Χουάν ντε λα Κόσα, ένας χαρτογράφος στον οποίο πιστώνεται η δημιουργία του πρώτου παγκόσμιου χάρτη που απεικονίζει τον Νέο Κόσμο και ο μικρότερος αδερφός του Κολόμβου Ντιέγκο. Ο στόλος σταμάτησε στις Καναρίους Νήσους για να αναπληρώσει τις προμήθειες και απέπλευσε ξανά στις 7 Οκτωβρίου, παίρνοντας σκόπιμα μια πιο νότια πορεία από ό,τι στο πρώτο ταξίδι. 

Στις 3 Νοεμβρίου, έφτασαν στις Προσήνεμες Νήσους. Το πρώτο νησί που συνάντησαν ονομάστηκε Δομινίκα από τον Κολόμβο, αλλά μη βρίσκοντας ένα καλό λιμάνι εκεί, αγκυροβόλησαν σε ένα κοντινό μικρότερο νησί, το οποίο ονόμασε Μαρί-Γκαλάντ, τώρα μέρος της Γουαδελούπης. Άλλα νησιά που ονομάστηκαν από τον Κολόμβο σε αυτό το ταξίδι ήταν το Μονσεράτ, η Αντίγκουα, ο Άγιος Μαρτίνος, οι Παρθένοι Νήσοι, καθώς και πολλά άλλα. 

Στις 22 Νοεμβρίου, ο Κολόμβος επέστρεψε στην Ισπανιόλα για να επισκεφτεί τη Λα Ναβιδάδ, όπου είχαν μείνει 39 Ισπανοί κατά το πρώτο ταξίδι. Εκεί βρήκε τον οικισμό κατεστραμένο. Καταστράφηκε από τους Taíno, αφού κάποιοι από τους Ισπανούς φέρεται να κακομεταχειριστηκαν τους ιθαγενείς οικοδεσπότες τους λόγω της ασυγκράτητης επιθυμίας τους για χρυσό και γυναίκες. Στη συνέχεια ο Κολόμβος ίδρυσε έναν νέο οικισμό στα ανατολικά, την La Isabela, στη σημερινή Δομινικανή Δημοκρατία .

Από τον Απρίλιο έως τον Αύγουστο του 1494, ο Κολόμβος εξερεύνησε την Κούβα και την Τζαμάικα και μετά επέστρεψε στην Ισπανιόλα. Μέχρι το τέλος του 1494, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν σκοτώσει τα δύο τρίτα των Ισπανών εποίκων. Ο Κολόμβος εφάρμοσε το encomienda, ένα ισπανικό εργασιακό σύστημα που ανταμείβει τους κατακτητές με την εργασία κατακτημένων μη χριστιανών. Ο Κολόμβος και οι άποικοι υποδούλωσαν τους ιθαγενείς που συναντούσαν, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών. Οι ντόπιοι ξυλοκοπήθηκαν, βιάστηκαν και βασανίστηκαν για να υποδείξουν στους Ισπανούς την τοποθεσία του φανταστικού χρυσού.

Τον Φεβρουάριο του 1495, ο Κολόμβος αιχμαλωτήσει περίπου 1.500 ιθαγενείς, μερικοί από τους οποίους είχαν επαναστατήσει. Περίπου 500 στάλθηκαν στην Ισπανία ως σκλάβοι, με περίπου διακόσιους από αυτούς να πεθαίνουν καθ’ οδόν.Τον Ιούνιο του 1495, το ισπανικό στέμμα έστειλε πλοία και προμήθειες στην Ισπανιόλα. Στις 10 Μαρτίου 1496, μετά απο 30 μήνες εξερεύνησης στην Καραϊβική, ο στόλος αναχώρησε από τη La Isabela και έφτασε στο Κάντιθ στις 11 Ιουνίου.  

Τρίτο ταξίδι (1498–1500)

Στις 30 Μαΐου 1498, ο Κολόμβος έφυγε με έξι πλοία από το Sanlúcar της Ισπανίας. Ο στόλος κατέπλευσε στη Μαδέρα και τα Κανάρια Νησιά, όπου χωρίστηκε στα δύο, με τρία πλοία να κατευθύνονται προς την Ισπανιόλα και τα άλλα τρία πλοία, με διοικητή τον Κολόμβο, έπλευσαν νότια προς τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου και στη συνέχεια προς τα δυτικά πέρα ​​από τον Ατλαντικό. Είναι πιθανό ότι αυτή η αποστολή είχε σκοπό να επιβεβαιώσει τουλάχιστον εν μέρει τις φήμες για μια μεγάλη ήπειρο νότια της Καραϊβικής Θάλασσας, δηλαδή τη Νότια Αμερική.  

Στις 31 Ιουλίου είδαν το Τρινιδάδ, το νοτιότερο από τα νησιά της Καραϊβικής. Στις 5 Αυγούστου, ο Κολόμβος έστειλε πολλές μικρές βάρκες στην ακτή στη νότια πλευρά της χερσονήσου της Παρίας στη σημερινή Βενεζουέλα, κοντά στις εκβολές του ποταμού Orinoco. Αυτή ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη αποβίβαση Ευρωπαίων στην ηπειρωτική χώρα της Νότιας Αμερικής, οπου ο Κολόμβος συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να είναι μια ήπειρος. Στη συνέχεια, ο στόλος έπλευσε στα νησιά Chacachacare και Margarita, φτάνοντας στο τελευταίο στις 14 Αυγούστου, και είδε το Τομπάγκο και τη Γρενάδα από μακριά.

Στις 19 Αυγούστου, ο Κολόμβος επέστρεψε στην Ισπανιόλα. Εκεί βρήκε τους αποίκους να έχουν εξεγερθεί ενάντια στην κυριαρχία του λόγω των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων του για πλούτη. Ο Κολόμβος προσπάθησε να τους μεταπείσει αλλά στο τέλος εκτέλεσε τους αρχηγούς της ανταρσίας.  

Τον Οκτώβριο του 1499, ο Κολόμβος έστειλε δύο πλοία στην Ισπανία, ζητώντας από το στέμμα της Ισπανίας να διορίσει έναν βασιλικό επίτροπο για να τον βοηθήσει να κυβερνήσει τα νέα εδάφη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι κατηγορίες για τυραννία και ανικανότητα από την πλευρά του Κολόμβου είχαν φτάσει επίσης στο παλάτι. Οι ηγεμόνες έστειλαν τον Φρανσίσκο ντε Μπομπαντίγια, στενό φίλο της βασίλισσας Ισαβέλλας για να ερευνήσει τις κατηγορίες για βαρβαρότητα του Κολόμβου. Φτάνοντας στον Άγιο Δομίνικο ενώ ο Κολόμβος έλειπε, ο Μπομπαντίγια αντιμετώπισε αμέσως παράπονα για την συμπεριφορά του Κολόμβου. Μετακόμισε στο σπίτι του Κολόμβου και άρπαξε την περιουσία του, πήρε καταθέσεις από τους αποίκους και αυτοανακηρύχτηκε κυβερνήτης. 

Ο Μπομπαντίγια ανέφερε στην Ισπανία ότι κάποτε ο Κολόμβος τιμώρησε έναν άνδρα που κρίθηκε ένοχος για κλοπή καλαμποκιού κόβοντάς του τα αυτιά και τη μύτη του και μετά πουλώντας τον ως σκλάβο. Ισχυρίστηκε ότι ο Κολόμβος χρησιμοποιούσε τακτικά βασανιστήρια και ακρωτηριασμούς για να κυβερνήσει την Ισπανιόλα. Η μαρτυρία που καταγράφηκε στην έκθεση ανέφερε ότι ο Κολόμβος συνεχάρη τον αδελφό του Μπαρτολομαίο για την «υπεράσπιση της οικογένειας» όταν ο τελευταίος διέταξε μια γυναίκα να παρελάσει γυμνή στους δρόμους και στη συνέχεια της έκοψαν τη γλώσσα επειδή είχε «μίλησε άσχημα για τον ναύαρχο και τα αδέρφια του”. 

Το έγγραφο περιγράφει επίσης πώς ο Κολόμβος κατέστειλε την αναταραχή και την εξέγερση των ιθαγενών: πρώτα διέταξε μια βάναυση καταστολή της εξέγερσης στην οποία σκοτώθηκαν πολλοί ιθαγενείς και στη συνέχεια παρέλασε τα τεμαχισμένα σώματά τους στους δρόμους σε μια προσπάθεια να αποθαρρύνει περαιτέρω εξέγερση. Ο Κολόμβος αρνήθηκε κατηγορηματικά τις κατηγορίες. Η ακρίβεια των κατηγοριών και των ερευνών του Μπομπαντίγια είναι ακόμα ενα θέμα υπο αμφισβητηση.

Στις αρχές Οκτωβρίου του 1500, ο Κολόμβος και ο Ντιέγκο παρουσιάστηκαν στον Μπομπαντίγια οπου τους δέσμευσαν με αλυσίδες στο Λα Γκόρντα, την καραβέλα με την οποία είχε φτάσει ο Μπομπαντίλα στον Άγιο Δομίνικο. Επέστρεψαν στην Ισπανία και παρέμειναν στη φυλακή για έξι εβδομάδες πριν ο βασιλιάς Φερδινάνδος διατάξει την απελευθέρωσή τους. Λίγο αργότερα, ο βασιλιάς και η βασίλισσα κάλεσαν τους αδελφούς Κολόμβο στο παλάτι της Αλάμπρα στη Γρανάδα. Οι ηγεμόνες εξέφρασαν αγανάκτηση για τις ενέργειες του Μπομπαντίγια, ο οποίος στη συνέχεια ανακλήθηκε και διατάχθηκε να προβεί σε αποδόσεις της περιουσίας που είχε κατασχέσει από τον Κολόμβο. Το βασιλικό ζεύγος άκουσε τις εκκλήσεις των αδελφών. αποκατέστησαν την ελευθερία και τον πλούτο τους και, μετά από πολλή πειθώ, συμφώνησαν να χρηματοδοτήσουν το τέταρτο ταξίδι του Κολόμβου. Ωστόσο, ο Νίκολας ντε Οβάντο επρόκειτο να αντικαταστήσει τον Μπομπαντίγια και να γίνει ο νέος κυβερνήτης των Δυτικών Ινδιών.

Τέταρτο ταξίδι (1502-1504)

Στις 9 Μαΐου 1502, ο Κολόμβος έφυγε από το Κάντιθ με το ναυαρχίδα του Santa María και τρία άλλα σκάφη. Το πλήρωμα των πλοίων ήταν 140 άνδρες, μεταξύ των οποίων ο αδερφός του Μπαρτολομέο ως δεύτερος κυβερνήτης και ο γιος του Φερνάντο. Έπλευσε στην Αρζίλα στις ακτές του Μαρόκου για να σώσει Πορτογάλους στρατιώτες που λέγεται ότι πολιορκούνταν από τους Μαυριτανούς. Η πολιορκία είχε αρθεί όταν έφτασαν, έτσι οι Ισπανοί έμειναν μόνο μια μέρα και συνέχισαν προς τα Κανάρια Νησιά. 

Στις 15 Ιουνίου, ο στόλος έφτασε στη Μαρτινίκα, όπου παρέμεινε για αρκετές ημέρες. Ένας τυφώνας σχηματιζόταν και έτσι ο Κολόμβος συνέχισε προς τα δυτικά, ελπίζοντας να βρει καταφύγιο στην Ισπανιόλα. Έφτασε στον Άγιο Δομίνικο στις 29 Ιουνίου, αλλά του αρνήθηκαν να δέσει στο λιμάνι και ο νέος κυβερνήτης αρνήθηκε να ακούσει την προειδοποίηση του ότι πλησίαζε τυφώνας. Στην συνέχεια, ενώ τα πλοία του Κολόμβου βρήκαν καταφύγιο στις εκβολές του Ρίο Τζάινα, ο πρώτος ισπανικός στόλος θησαυρών, φορτωμένος με πλούτη από τον Νέο Κόσμο, έπλευσε πρός τον τυφώνα. Τα πλοία του Κολόμβου επέζησαν με μικρές μόνο ζημιές, ενώ 20 από τα 30 πλοία του στόλου του κυβερνήτη χάθηκαν μαζί με 500 ζωές (συμπεριλαμβανομένου του Μπομπαντίγια) και όλους τους θυσαυρούς. Αν και μερικά πλοία κατάφεραν να επιστρέψουν στον Άγιο Δομίνικο, μόνο ένα πλοίο που μετέφερε τα προσωπικά αντικείμενα του Κολόμβου και τα 4.000 πέσος του σε χρυσό κατάφερε και έφτασε στην Ισπανία. 

Μετά από μια σύντομη στάση στην Τζαμάικα, ο Κολόμβος ταξίδεψε στην Κεντρική Αμερική, φτάνοντας στις ακτές της Ονδούρας στις 30 Ιουλίου. Εκεί ο Μπαρτολομέο ανακάλυψε κάποιους γηγενείς εμπόρους και ένα μεγάλο κανό. Στις 14 Αυγούστου, ο Κολόμβος αποβιβάστηκε στην ηπειρωτική χώρα στο Punta Caxinas, τώρα Puerto Castilla, Ονδούρα. ​​Πέρασε δύο μήνες εξερευνώντας τις ακτές της Ονδούρας, της Νικαράγουας και της Κόστα Ρίκα, αναζητώντας κάποιο στενό στη δυτική Καραϊβική μέσω του οποίου θα μπορούσε να πλεύσει στον Ινδικό Ωκεανό. Πλέοντας νότια κατά μήκος της ακτής της Νικαράγουας, βρήκε ένα κανάλι που οδηγούσε στον κόλπο Almirante στον Παναμά στις 5 Οκτωβρίου. 

Μόλις τα πλοία του αγκυροβόλησαν στον κόλπο Almirante, ο Κολόμβος συνάντησε τους ιθαγενείς Ngäbe με κανό οι οποίοι φορούσαν χρυσά στολίδια. Αυτό φυσικά τράβηξε το ενδιαφέρον των Ισπανών οι οποίοι πίστευαν οτι υπάρχουν ανεξερεύνητα μέρη τα οποία είναι γεμάτα με χρυσό. Η ανεύρεση του χρυσού και η απόκτηση του υπήρξε ένα πολύ μεγάλο κίνητρο για του μελλοντικούς ισπανους εξερευνητές και κατακτητές. Τον Ιανουάριο του 1503, ο Κολόμβος ίδρυσε μια φρουρά στις εκβολές του ποταμού Belén στον Παναμά και στην συνέχεια έφυγε για την Ισπανιόλα στις 16 Απριλίου. Στις 10 Μαΐου είδε τα νησιά Κέιμαν, ονομάζοντάς τα « Las Tortugas » από τις πολυάριθμες θαλάσσιες χελώνες που υπήρχαν εκεί. Τα πλοία του υπέστησαν ζημιές σε μια καταιγίδα στα ανοικτά των ακτών της Κούβας. Ανήμποροι να ταξιδέψουν μακρύτερα, στις 25 Ιουνίου 1503 ναυάγησαν στην Τζαμάικα.

Για έξι μήνες ο Κολόμβος και 230 από τους άνδρες του παρέμειναν αποκλεισμένοι στην Τζαμάικα. Ο Ντιέγκο Μέντεζ ντε Σεγκούρα, ο οποίος ήταν ο προσωπικός γραμματέας του Κολόμβου, και ένας Ισπανός σύντροφος που ονομαζόταν Μπαρτολομέ Φλίσκο, μαζί με έξι ντόπιους, κωπηλάτησαν με ένα κανό για να ζητήσουν βοήθεια από την Ισπανιόλα. Ο κυβερνήτης όμως του νησιού που μισούσε τον Κολόμβο εμπόδισε όλες τις προσπάθειες για τη διάσωσή του και των ανδρών του.

Εν τω μεταξύ, ο Κολόμβος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να παρακινήσει τους ιθαγενείς να συνεχίσουν να προμηθεύουν αυτόν και τους πεινασμένους άνδρες του, κέρδισε την εύνοιά τους προβλέποντας μια έκλειψη Σελήνης για τις 29 Φεβρουαρίου 1504, χρησιμοποιώντας τους αστρονομικούς χάρτες του. Παρά την παρεμπόδιση του κυβερνήτη, ο Χριστόφορος Κολόμβος και οι άνδρες του διασώθηκαν στις 28 Ιουνίου 1504 και έφτασαν στο Σανλουκάρ της Ισπανίας στις 7 Νοεμβρίου. 

Η άδοξη εξέλιξη του τελευταίου ταξιδιού δεν είχε τέλος καθώς είχε στερηθεί των εισοδημάτων του στην Ισπανιόλα και έπρεπε να παρακαλέσει καπετάνιους για να δεχτούν να τον μεταφέρουν στην Ισπανία. Αυτό έγινε στα τέλη της χρονιάς και ίσα που πρόλαβε την προστάτιδα του βασίλισσα Ισαβέλλα λίγο πριν αυτή πεθάνει. Ο Φερδινάνδος, που έμενε μόνος κύριος της χώρας, αρνήθηκε να δει τον Κολόμβο παρά τις εκκλήσεις του τελευταίου να του δώσει προφορική αναφορά και να απολογηθεί για την τελευταία αποστολή.

Ο ναύαρχος πέθανε στο Βαγιαδολίδ το 1506 σε ηλικία 55 ή 60 ετών. Οι γιοι του πάντως παρέμειναν στην υπηρεσία του κράτους και αποκατέστησαν μεγάλο μέρος από τα προνόμια του. Ο Ντιέγκο διετέλεσε και Κυβερνήτης των Δυτικών Ινδιών, όπως θα γίνονταν πια γνωστά τα νησιά της Καραϊβικής, όταν διαπιστώθηκε οριστικά πως ο πατέρας του είχε τελικά φτάσει σε μια νέα ήπειρο.

Κληρονομιά

Τα ταξίδια του Κολόμβου θεωρούνται σημείο καμπής στην ανθρώπινη ιστορία, τα οποία σηματοδότησαν την έναρξη της Εποχής των Ανακαλύψεων και της παγκοσμιοποίησης που συνοδεύει δημογραφικές, εμπορικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. 

Οι Ευρωπαϊκές υπερπόντιες εξερευνήσεις οδήγησαν στην άνοδο του παγκόσμιου εμπορίου και των ευρωπαϊκών αποικιακών αυτοκρατοριών, με την επαφή μεταξύ του Παλαιού Κόσμου, την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, και το Νέο Κόσμο, την Αμερική, που επέφερε την Κολομβιανή ανταλλαγή: μια μεγάλη μεταφορά φυτών, ζώων, τροφίμων, ανθρώπινων πληθυσμών (συμπεριλαμβανομένων των δούλων), μεταδοτικών ασθένειών και πολιτισμού μεταξύ του Ανατολικού και Δυτικού ημισφαιρίου. Αυτό αποτέλεσε ένα από τα πλέον σημαντικά παγκόσμια γεγονότα σχετικά με την οικολογία, τη γεωργία, και τον πολιτισμό στην ιστορία. Η Ευρωπαϊκή εξερεύνηση επέτρεψε την παγκόσμια χαρτογράφηση του κόσμου, με αποτέλεσμα μια νέα κοσμοθεωρία, και μακρινούς πολιτισμούς να έρθουν σε επαφή.

Τα επόμενα χρόνια μετά τα ταξίδια του Κολόμβου η Ισπανική Αυτοκρατορία θα επεκταθεί στα νησιά της Καραϊβικής καθώς και στη μισή Νότια Αμερική, σχεδόν σε όλη την Κεντρική Αμερική και στο μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αμερική μετά τις κατακτήσεις των Ισπανών κονκισταδόρ. Σημαντικότερες ήταν οι κατακτήσεις του Ερνάν Κορτές ο οποίος κατέκτησε την αυτοκρατορία των Αζτέκων, στο σημερινό Μεξικό το 1519 με την κατάκτηση της Τενοτστιτλάν, και του Φρανθίσκο Πιθάρρο ο οποίο κατέκτησε την Αυτοκρατορία των Ίνκας στο Περού το 1532.

Υπολογίζεται ότι κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας (1492-1832), συνολικά 1,86 εκατομμύρια Ισπανοί εγκαταστάθηκαν στην Αμερική και άλλα 3,5 εκατομμύρια μετανάστευσαν κατά τη μετα-αποικιακή εποχή (1850-1950). Η εκτίμηση είναι 250.000 τον 16ο αιώνα και οι περισσότεροι κατά τον 18ο αιώνα, καθώς η μετανάστευση ενθαρρύνθηκε από τη νέα δυναστεία των Βουρβόνων.

Αντίθετα, ο αυτόχθονος πληθυσμός μειώθηκε κατακόρυφα κατά 80% τον πρώτο ενάμιση αιώνα μετά τα ταξίδια του Κολόμβου, κυρίως μέσω της εξάπλωσης μολυσματικών ασθενειών. Πρακτικές όπως η καταναγκαστική εργασία και η δουλεία για εξόρυξη πόρων και η αναγκαστική επανεγκατάσταση σε νέα χωριά και μεταγενέστερες αποστολές ήταν κοινές κατά τις πρώτες δεκαετίες του αποικισμού.